τραμπάλα

Κάνω τραμπάλα με το Θάνατο
Το πλάσμα το αθάνατο το μόνο
Πόνο νιώθεις πόνο
Νιώθω πόθο για εσένα αγαπητό μου
Σ'έχω δίπλα στο πλευρό μου όταν κοιμάμαι
Σε θυμάμαι να γελάς και δε θυμάμαι
Πως ξεχνάς το πιάνο που ακούγεται όταν σε πιάνω
Με τα δάκτυλα μου παίζω μελωδία απ'την καρδιά μου
Μοναδικά γλυκιά μου αγαπημένη
Είναι η Ζωή αυτό που δε μας περιμένει.

Δεν πεθαίνουνε οι Άστεγοι. Γίνονται η σκόνη σε σοκάκια και γωνιές μιας γκρίζας πόλης.

Πορτάρα

Τα φώτα της πόλης σα κοιτώ
και το λιμάνη σιωπηλό να πλέει στην αγκαλιά της κρύας νύχτας τούτης
ακούω τον ουρανό να μου μιλάει
την μοναξιά του να μοιράζεται με μένα.

Φράχτες

Στους φράχτες πάνω κροταλίζουν κάβουρες
και ανοίγουν τρύπες στις στοές οι τυφλοπόντικες
τρυπώνουν μπόρες μες σε αιώρες
και ξαπλώνουν μες τις ώρες τις μετέρωρες
ανήμπορες οι ευχές στέκονται σε ένα αιώνιο χθες
ριζωμένες μες στο άδικο που κυβερνάει τα άνθη της σιωπηλής αυγής..

Και η μουσική περίμενε τον ταξιδιώτη να ξεκινήσουνε μαζί

Ο Περαστικός

Είμαι ο περαστικός που δε θα θυμόμουν περιμένοντας το σχολικό λεωφορείο,
Η γλάστρα που φυτρώνει μες σε νηπιαγωγείο,
Το κάγκελο σε προαύλειο από τρελοκομείο,
και το χαρτί σε λογιστήριο.
Είμαι ο περιπτεράς που δεν κοιτάς,
Ο παλιατζής που φωνάζει στα στενά και σε ξυπνά.
Είμαι το μυστήριο μες στο συλλογισμένο,
Ένα χαμένο τρένο, ένα πλοίο παραπονεμένο.
Είμαι αυτό που ξέρω πως δε γίνεται,
Ένα κορμί χωρίς εμένα,
Ένα φορίο με σπασμένα φρένα.
Είμαι η άδεια στάση που δε σταματά ποτέ λεωφορείο.
Της αράχνης ο ιστός κι ο απρόσιτος εαυτός εντός μου

Μύγες

Toν Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες,
Τον Οκτώβρη κόκκινες,
Τον Φλεβάρη ισχνές
και τον Μάη μπαλαρίνες.

Μαύρο Μετάξι

Η κυρά στη λάντζα που τα ζώδια διαβάζει,
κι ο ποδοσφαιριστής που κυλιέται στη λάσπη,
η σερβιτόρα που τρώει τα νύχια της,
κι ο σκουπιδιάρης που σφυρά πριν χαράξει,
ο βοσκός που καπνίζει ένα τσιγάρο πριν το κοπάδι στιβάξει,
η άδεια τάξη, και η φωτιά που γίνεται στάχτη,
η μπαλαρίνα που τρέμει πριν βγει στη σκηνή,
το νερό της βροχής λίγο πριν στάξει,
τα χείλη πριν το φιλί, το πουλί πριν να μπορεί να πετάξει,
η κάμπια προτού φτιάξει μετάξι,
και μεταξύ της στιγμής
που δύει ο ήλιος κι ο ουρανός σκοτεινιάζει
είδα εμένα
να διαβάζω τα ζώδια,
να κυλιέμαι στη λάσπη,
να τρώω τα νύχια μου,
να σφυράω πριν χαράξει,
ώσπου το χρώμα του ορίζοντα σαν μαύρο μετάξι,
για να με σκεπάσει μ'αγκάλιασε.

ο Πρώην Επόμενος

Στον πρώην τον επόμενο,
και στον επόμενο πρoηγούμενο
που θα μιλήσει
θα πέσει κεραυνός και θα τον κάψει.

περιμένοντας

Περίμενα κάπου που περίμενε ένας άλλος
κι ο ένας περίμενε να φύγει ο άλλος
και ο άλλος περίμενε να φύγει ο ένας
κι έτσι κανείς δεν έφυγε.

Το Φιλί και Η Παρεξήγηση

Έπρεπε να σου δώσω να καταλαβεις
γιατι σου έδωσα εκείνο το φιλί στο όνειρό μου
μα έσυ αποκοιμήθηκες

κι εγώ

δεν ξύπνησα ποτέ για να'ρθω να σε βρω
και να σου πω να σηκωθείς
να 'ρθεις να με φιλήσεις.

Οι δρόμοι (the road)

Η φωτιά που ανακάλυψε ο ανθρωπος,
ειναι αυτή που μεταφέρουμε κρατώντας την ζεστή μεσα στα στέρνα μας
Και το νερό του παραδείσσου
έγινε κόκα κόλα αλκοολούχα
Ο δρόμος προς το Μέλλον είναι τραχύς και δίσβατος
γεμάτος ερημήτες
που πέφτουν σαν κομήτες μες στη γη
και αναζητούν τη σάρκα σου
Δε θα'χει βάρκα να ξεφύγεις
Θεός να ευχηθείς
και φως
για να μπορείς να δεις
Δε θα γνωρίζεις αμα είσαι ζωντανός
θα γυρίζεις γύρω γύρω από σένα σαν τρελός
που έχασε το φως του
Το κομμάτι αυτού του κόσμου όλου του συμπαντος
που καταπατούμε
θα 'ρθει μια μέρα που θα τον καταραστούμε
και σαν αστρο από τον ουρανό θα τον δούμε να σβήνει πέφτοντας στη θάλασσα μιας μαυρης τρύπας.

Οι Απολαύσεις

Η Ζωή είναι μια απόλαυση,
αυνανισμός με οργασμό το θάνατο.
Το πρώτο ξύπνημα
είναι άσπρο χρώμα πάνω στις ηλιαχτίδες.
Το νερό στο πρόσωπο είναι φιλί απ'τις πηγές.
Το χτένισμα είναι χάδι απ'τις παρθένες μοναχές.
Λίγος ο καφές μα δεν πειράζει
οι απολαύσεις είναι καλύτερες όταν είναι μικρές.
Μέρες χαλαρές σαν εξεταστικές
που ότι ζητάς μπορείς να το αποκτάς αν θες.
Οι ανέμοι φίλοι σου και εραστές,
οι κοπελιές σα καλοκαιρινές διακοπές,
δροσερές σαν παιδικές καρδιές
κοκκινίζουν σαν τους λες πόσο πολύ τις θες.
Το χθες ήταν καλό και το αύριο καλύτερο
περιμένει να σου δώσει όσα δεν ξες.
Η σιέστα το απόγευμα μετά το γεύμα με επιδόρπιο
βανίλιες, σοκολάτες, φράουλες με σαντιγές
κι ο ερχομός της νύχτας που μοσχοβολάει σεξ,
ο καθαρός μπιντές και οι λευκές πετσέτες που κρέμονται καθαρές,
η φωνή της μάνας σου και οι καρπαζιές οι πατρικιές,
η έξοδος το βράδυ με μπύρες, σαγκριές, τεκίλες και "ψιλές"
και η βραδυνή η μαλακία πριν να πέσεις σα να μην υπήρχε χθες
είναι οι απολαύσεις που ποτέ δε ζήτησες κι όμως τισ είχες.

Το τέρας

Tο λεωφορείο σα σκουλίκι σέρνεται στους άδειους δρόμους
Κυλά στους υπονόμους και τρυπά τους νυσταγμένους πόνους μου
Πριν βγει ο ήλιος και βάλει φωτιά μες το κεφάλι μου
Πρωτού απλώσω το σεντόνι μου στη γλυκιά μου μοναξιά
Μεσα στις φλόγες θα βουτήξω,
Θα μπω να περπατήσω στα σκοτάδια της ματιάς σου
Και στο ξημέρωμα της μέρας το τέρας μέσα μου θα σηκωθεί
Θα τριγυρνάει στα στενά μπας και σε βρει και σε κατασπαράξει!

Ασε τη σιωπή να στάζει
μέσα στη στη νύχτα σου φιλιά
και την αγκαλιά μου άφησε να σε σκεπάζει.

Στο Φως

Η γεύση του καμμένου ξύλου
καίει στον ουρανίσκο ακόμη
τι ψάχνω και τι βρίσκω δε θα μάθω όσο ζω
μα θα αναζητώ το άπιαστο.
Το όνειρο που είδα ξέρω δε θα το ζήσω
κι όσο κοιτάω πολύ μπροστά
θα γυρίζω πάντα πίσω.
Δε γνωρίζω τι μπορώ, δε μπορώ όλα αυτά που θέλω να ζητήσω.

Το βράδυ μόλις βουτήξω στο σκοτάδι, ξαφνικά ξυπνώ.
Στο φως δεν είμαι ικανός να δω το φως σου.
Αν είμαι ο άνθρωπός σου δεν το ξέρω
ξέρω πως είμαι δικός σου μια τέτοια στιγμή.

Δυο φίλοι σε ένα μπαρ
τη σερβιτόρα περιμέναν
που ποτέ δεν ήρθε.
Και ύστερα φύγανε για κάπου
που δεν πήγανε ποτέ.

Οι Φωνές απ' τις Σειρήνες λύσανε τον Οδυσσέα και τον κράτησαν στη νήσο Ανθεμόεσσα για πάντα.

Για τον έρωτα, ποιον έρωτα?
Αυτόν που έμαθα πρώτα, όταν σε πρωτογνώρισα και δε γνώριζα ποιος ήμουν.
Ξαναρώτα, με αγαπάς ακόμη όπως πρώτα?
Με θυμάσαι όταν κοιμάσαι? Μην ανησυχείς και μην λυπάσαι.
Θα σ'αγαπάω ώσπου να πάψω να θυμάμαι πως δεν μπορώ να σε ξεχάσω.
Ωπου κι αν πας θα είσαι εδώ να με κρατάς, κι ας μην μπορώ στ' αλήθεια να σε πιάσω.

Τι βρήκαμε δεν ξέρω και τι αναζητούσαμε.
Μπορούσαμε να γίνουμε πουλιά, και να πετούσαμε,
μα πώς θα την αντέχαμε την τόση ομορφιά?

Περάσαν χρόνια μακρυά απ'τα κρύα δάκτυλά σου.
Περάσαν χρόνια μακρυά από "τα πρωινά όλου του κόσμου" τα πιο όμορφα, που ανοίγοντας τα μάτια μου κοιτούσα στα δικά σου.
Να ακούσω την ανάσα σου ξανά και τι δε θα 'δινα
μες στα νησιά που ανακάλυψα στην αγκαλιά σου να κρυφτώ!

Όταν με πιάνω να παραμιλώ ή όταν μπερδεύουν το μυαλό οι σκέψεις μου και το κενό κοιτάω για να σε δω, να μ' έβλεπες!
Δεν μπορώ να θυμηθώ την πρώτη μου φορά που σ' είδα,
Μήπως ποτέ μου δε σε γνώρισα, κι ότι έζησα δεν το 'ζησα στα αλήθεια?

Τον έρωτα, ποιον έρωτα?
Είναι όλα όπως πρώτα? Που να πάω?
Συνήθισα αλήθεια να ρωτάω μα δεν έμαθα ποτέ μου να απαντώ.
Συναντώ τον εαυτό μου και δεν ξέρω ποιον κοιτάω.

Δίχως νόημα κανένα η ζωή αυτή που ζούμε κι όμως μας βαστά να την αντέχουμε!
Κράτα με μην πέσω! Τι να προσέξω, πές μου, που γίναν όλα απρόσωπα?

Τα πουλιά μιλούν το όνομά σου, και η βροχή κάνει το χώμα να μυρίζει στ' άρωμά σου.
Κλείσαν τα μάτια μου και ηρέμησαν,
Κι ότι υπήρξε, ήτανε σα να μην έγινε ποτέ πραγματικά.

Από μια "θέση του ουρανού" θα βρίσκομαι παντού, το ξέρω!

"Νεκροταφείο Ελεφάντων"

Σε μια μάντρα αραγμένα
όλα μου τα πλάνα,
"νεκροταφείο ελεφάντων" τα όνειρά μου,
στάχτη στην κόλαση η ματιά μου,
και οι σκέψεις μου ναυάγια αεροπλάνα.

Με μια φωτιά ανάψαν δυο τσιγάρα
και καθώς φεύγαμε
το κομμάτι που έπαιζε στο μπαρ
μας ακολούθησε.

Ο Άγρυπνος Φρουρός Νύσταξε!

Όλοι νύχτα αγρύπνησα δουλεύοντας,
σκάβοντας και σκαλίζοντας,
πασχίζοντας να καταφέρω
να σου φτιάξω την ημέρα.

Τελευταίος Όροφος του Ουρανού

Όλες οι φωνές του κόσμου
στον δορυφόρο μέσα ακούγονται
του τελευταίου ορόφου
του ουρανού
του μακρυνού μου κόσμου.

Nothing is Everything:

http://www.youtube.com/watch?v=LhudSW-d4Gs

Λευκές Λεύκες

Πάνω σε λεύκες σα λευκές κόλλες
σε ζωγράφησα και άφησα στη φύση να μιλήσει:

-Κοίτα το φεγγάρι έχει γεμίσει από τη θλίψη
και απ'τη κόψη της λεπίδας του ο ουρανός έχει ανοίξει

Κι εγώ εμείνα βουβός κοιτάζοντας
τα άστρα να πέφτουν σαν ματόκλαδα στο ντεκολτέ της νύχτας.

Η μοναξιά του γαλαξία μου

Τι γίνοντα τα φύλλα όταν πέφτουνε στο χώμα?
Που πάνε τα πουλιά?
Τα κύμματα που ποτέ δε φτάνουν στη στεριά τι γίνονται?

Τι περιμένω όποτε δεν κοιτάω πουθενά?
Στη σιωπή αυτή που με κρατά πότε θα πέσω?
Τι να γίνεται εκεί έξω?
Κι εδώ ανάμεσα γιατί ο αέρας σταματά?

Το δάκρυ δεν κυλά
γίνεται δροσιά
και αναρριχάται στον λαιμό μου.

Μου είπαν πως βρήκαν τον εαυτό μου
στου γαλαξία τη μοναξιά
Τίποτα δεν με πονάει πια
Αλήθεια
Τίποτα.

Άνοιξε η γη στα δυο

Καπνός από ρουφιξιά από τσιγάρο που έγινε ομίχλη,
δάκρυ που έγινε ποτάμι,
αναστεναγμός που βρόντηξε,
χαμόγελο που έγινε αστραπή,
λυγμός που έγινε τραγούδι,
χάδι που έφερε την άνοιξη,
πόνος που φύτρωσε λουλούδι,
βήμα που έφερε σεισμό
και άνοιξε τη γη στα δυο
και με κατάπιε.

Πυροτέχνημα

Κάθε αστέρι που πέφτει
Γίνεται πυροτέχνημα στο κόσμο που ζούμε.

Ο Παράξενος Άνθρωπος

Μύριζε το βρεγμένο χώμα κι έπαψε να οσφρύνεται.
Κοίταζε την αστραπή για ώρα και τυφλώθηκε.
Άκουσε τη βροντή και δεν ξανάκουσε.
Μπήκε στη θάλασσα κι έχασε τα πόδια του
και ύστερα σύρθηκε και βγήκε,
βγήκε ο ήλιος και τον έκαψε.

Καπνοί

Καπνοί που γίναν πελαργοί και φύγαν απ'τη γη
Ανοίξαν οι ουρανοί και φάνηκες να κλαις.
Ξαπλώσαν τα βουνά στις ακρογυαλιές
κι ο ήλιος βγήκε να με δει.
Μπορεί να ήταν μια στιγμή
κι ότι έζησα να μην έχει συμβεί
μπορεί κι εσύ να μην υπήρξες
μπορεί να μην κοιμούνται οι νεκροί
κι ότι ονειρεύομαι να γίνεται ζωή.

Το Μαγικό Χάλι

Περπατώ μες στο χαλί
και από κάτω κρύβομαι,
συνθλίβομαι απ' τη σκόνη.

Τα κρόσια του αφροί από κύματα
μηνύματα που σβήνονται απ'τα βήματα.

Και τα πλήκτρα στο πιάνο
σκαλοπάτια να ανεβώ στα σύννεφα.