πουτάνα αγάπη

Η αγάπη
δεν είναι παιχνίδι:
παίζεις,
χάνεις ή κερδίζεις,
φεύγεις,
τους τα παίρνεις
και πας και τα ξοδεύεις
στις πουτάνες.

ζω δημιουργώντας, δημιουργώ ό,τι ζω

Δε θέλω να ζω
μια ζωή που να δημιουργήσω δεν μπορώ.
Θέλω να δημιουργώ εγώ αυτό που ζω.

ανθισμένη αμυγδαλιά

Άκου την ανάσα σου
σε μια δροσιά αράζει
εφοδιάζει αρώματα
από ανθισμένα δάση
κι αναμνήσεις βγάζει.

Άκου τη σε βάζει
μέσα σε όαση
"σβησμένη τηλεόραση"
στην φύση την αόριστη
εξόριστη η φωνή σου
και η ψυχή σου απροσδιόριστη.

Παρούσα Απουσία

Θα λείψω για λίγο...
Ή μάλλον όχι,
Θα λείψω για πάντα.

λένε

Μου λένε
ζήσε τη στιγμή
μη σκέφτεσαι
Κι εγώ απαντώ
πως όταν σκέφτομαι ζω.

Mια σκέψη είναι η στιγμή
και μια στιγμή είναι η ζωή,
μη σκέφτεσαι.

Λήθη

Το πρώτο φύσημα
το αεράκι εκείνο που ένιωσες
το ξέχασες.
Ξέχασες τις ματιές που έλαβες
και τα χαμόγελα που με αυτά
τα μάτια φώτισες
Σκόρπισες στιγμές και "μάζεψες"
σαν τότε που γεννήθηκες.
Ζητάς να πνίξεις ανσφάλειες σε ξένες αγκαλιές
Ποτέ δεν ξες τι θες και κλαίγεσαι
ξεπλένεις αμαρτίες με σαπούνια
γίνεσαι παιδί στην κούνια όταν πληγώνεσαι
προδίδεσαι, εκδικήσαι
και ύστερα μονάχος μένεις,
περιμένεις
το επόμενο σου θύμα για να παίξεις,
να αντέξεις τη ζωή που τη βαρέθηκες.

Αγώνες

Αγώνες
Αγώνες που τους σκέπασαν οι αιώνες
Αγωνίες για μητέρες που απομένουν μόνες
Μάχες με τους ανεμόνες
Καταστροφές από στροφές που παίρνει το μυαλό
Επικίνδυνες
Στραμμένοι προς εμάς αγώνες

Club Sandwich

Φτηνές εκπομπές
πομπές πλαστικές
στις λεωφόρους με τα φώτα και τις πινακίδες
που σε βγάζουν σε κοσμογωνίες αιχμηρές.
Δεν το φαντάστηκες, το είδες!
Ξανθιές, μελαγχρινές
ιδρώτες, χνώτα από οινόπνευμα
ματιές
στο "κενό των οριζόντων" των ενδόμυχων στραμμένες.

Αόριστα και γενικά,
ουδέτερα όλοι μιλάν,
σε κρίνουν, σε κοιτάν καχύποπτα
"Που θες να πας?" Σου λεν,
"Δεν έχεις που να πας!"
Ας τους εκεί να παίζουν μες τις φλόγες
Πάρε το σακάκι σου και βγες!

Η λεχώνα και ο πρίγκιπας

Νιώσε ευχάριστα βουτώντας
στα βαθιά νερά
τα κρύα, τα δυσάρεστα.
Αγκάλιασε τη δυστυχία σου
και κλάψε από χαρά.
Πιάσε τα δάχτυλα του Χάρου
χάιδεψ' τα και καν' τον πρίγκιπα.
Να συναντήσει τη ζωή
και να χαθούν μαζί.

Happy Birthday

βάλε τον ουρανό μέσα στη γυάλα
και πιες γουλια, γουλιά τα σύννεφα σα να'ναι γάλα
σβήσε τη θάλασσα, δώσε φτερά στα ψάρια
μαζί με τα πουλιά να κολυμπούν γύρω απ'τη μπάλα
που γυρίζει και γυρίζει και μας νανουρίζει.
ρίξε νερό στο χώμα να γίνει σοκολάτα
τούρτα η γη τα δέντρα κεράκια αναμμένα
αστέρι γινόμαστε ένα
και τώρα φωτίζει
το κενό που μας χωρίζει.

Παιδική Χαρά

Η περίεργη γριά το πάρκο πάει πάλι να ανοίξει τα χαράματα.
Μην μπεις εκεί μέσα!
Θα ακούσεις κλάμματα από μωρά τερατογεννημένα.
Νυχτερίδες θα σου πιουν το αίμα.
Βιαστές και δολοφόνοι,
νεκρόφυλλοι, παιδεραστές, κανίβαλοι,
σιαμέοι και επιληπτκοί,
σχιζοφρενείς και μανιακοί,
αλμπίνο ακρωτηριασμένοι,
σαλταρισμένοι και κουφάλαλοι παράλυτοι
κρύβονται εκεί.
Ξωτικά θα δεις τρομακτικά και δέντρα που πάνω χαραγμένα σύμβολα θα δείχνουνε το δρόμο για τη λύση της εξίσωσης εκείνης της μόνης εικασίας.
Το δρόμο για την έξοδο δε θα βρεις όσο κι αν ψάχνεις.
Εκεί θα μείνεις!
Στο θάλαμο το πιο απομονωμένο.
Εκεί!
Που ο ένας πάνω στον άλλο στιβάζονται και ασφυκτιουν,
οι "φυσιολογικοί".

φωνές

Όταν ακούς φωνές και σκέφτεσαι,
σκέφτεσαι ότι εσύ τις λες
κι ό, τι σου λεν δεν κάνεις.

-Είναι καιρός για ήρωες αυτός?

-Αυτός είναι καιρός για ήρωες !

Παγίδα

Πέφτεις κι εσύ στη παγίδα της επιβεβαίωσης

Στο πηγάδι δίχως πάτο.

Πολλοί

Πολλοί χαθήκαν από σφαίρες.
Αμέτρητες σφαίρες.
Άλλοι μαχαιριές δεχτήκαν
κι άλλοι απ'του συνανθρώπου τους τα χέρια στραγγαλίστηκαν.
Πολλοί βυθίστηκαν σε ωκεανούς.
Μες στο βυθό γίνανε βράχια που ζωντανεύουν τις νύχτες και ακολουθούν τα πλοία.
Γίνονται κύματτα που αφρίζουν και ορμάνε στην στεριά
Για να μην ξεχνανε οι ζωντανοί.
Πολλοί, κηνυγημένοι από τις τύψεις τους, τις ξέφυγαν πηδόντας στο κενό.
Πολλοί κατάπιαν φάρμακα.
Πολλά φάρμακα, μπερδεμένα, και ύστερα από λεπτά που κράτησαν αιώνες, μπήκαν σε ύπνους με εφιάλτες και δεν ξαναξυπνήσαν.
Κάποιοι θέλησαν να κάνουνε το αίμα συντριβάνι, μα στο τέλος στέρεψαν.
Υπήρξαν κάποιοι που κλάψαν τόσο που απ'τα δάκρυα τους πνιγήκαν.
Πολλοί δεν μπόρεσαν να πάρουνε ανάσα σε μπουντρούμια μέσα κλειδωμένοι και κοιμήθηκαν.
Άλλοι γίναν κάρβουνο, στη φωτιά μέσα βουτήξαν.
Άλλοι ατύχησαν και αρπάχτηκαν απ' το ράμφος του θανάτου εκεί που δεν το περιμέναν.
Πολλοί στη γέννα πάνω την πνοή αφήσαν
Τι άνθρωποι θα γίνονταν αν ζούσαν?
Άραγε πονάμε όταν πεθαίνουμε?
Πέθανε κανείς ποτέ από πόνο?

φύγε

Ώρες ώρες με ακούω
Ακούω τη φωνή μου
Ακούω αυτά που λέω και τρομάζω
Δε θέλω να μ'ακούω!
Χαμήλωσε τα φώτα
Το φως με καίει
Χαμήλωσε τα!
Καίνε τα μάτια μου
Δεν ακούς?
Καίγομαι εδώ μέσα
Δε θέλω να είμαι εδώ
Δεν το διάλεξα
Φύγε τώρα
Τι περιμένεις?
Φύγε και κλείδωσε φεύγοντας
Άσε με μόνο μου
Φύγε σου λέω!
Σε παρακαλώ
Φύγε!
Δεν είναι ωραία εδώ
Δε νιώθεις στο αέρα την αύρα του θανάτου?
Θες να κοπείς?
Φύγε!
Χάσου από εδώ!
Τον κόσμο μου τον έφτιαξα με λάσπη και αίμα
Δεν τον μοιράζομαι
Τ΄ακούς?
Φύγε τι με κοιτάς?
Κλάψε για μένα
Γιατί εγώ δεν μπορώ
Φοβάμαι πως θα πνιγώ στα δάκρυα μου
Έχω πολλά φιλαγμένα εδώ μέσα
Παγώσανε και κρυώνω
Φοβάμαι,
ακούς?
Μη φύγεις!
Σε παρακαλώ μη μ'αφήσεις εδώ
Μη φύγεις!
Μη φύγεις πάλι
Κράτα με
Θα πέσω
Μη φύγεις σε παρακαλώ
Πάρε με στην αγκαλιά σου
Έλα πάρε με
Κρυώνω δε βλέπεις?
Γιατί έφυγες?

Ανάσα

Κουράστηκα να με κουβαλάω
Το σώμα μου κουράστηκε και με πονάει τα βράδια.
Η μέση μου με πεθαίνει.
Γέρασα.
Κοιτα τα δάχτυλα μου ξέφτισαν
Γεμίσαν άλατα.
Τα κόκκαλα μου τρίζουν ακούς?
Ακούς τον ήχο που κάνουν?
Σαν ξεκούρδιστο πιάνο.
Σαν δαιμονισμένα τριζόνια.
Με ανατριχιάζει αυτός ο ήχος.
Γιαυτό δεν κουνιεμαι πολύ.
Μόνο τον αντίχειρα κουνάω για να αλλάζω κανάλια.
Σαν σάπια βάρκα μες στα κανάλια περιφέρομαι τα σκοτεινά, που βγάζουν σε άλλα κανάλια, κι αυτά με τη σειρά τους με βγάζουνε σε νερά θολά πάλι.
Μες στα κανάλια χάνομαι και δε με βρίσκω.
Το δέρμα μου χαλάρωσε.
Με σιχάθηκε τόσα χρόνια.
Σιχάθηκε να το αποστειρώνω με σαπούνια και κρέμες.
Με σιχάθηκα.
Κοίτα με!
Ντρέπομαι.
Όταν ξεντύνομαι κλείνω τα μάτια για να μην αντικρίσω το ερείπιο που σέρνω.
Μόνο κάτι ψωροδοκάρια μείνανε που με το ζόρι με βαστάνε μην πέσω.
Δε θέλω να πέσω!
Φοβάμαι να πέσω πάλι.
Έπεσα τόσες πολλές φορές.
Τόσο χαμήλα έπεσα.
Σακατεύτηκα.
Από μέσα πληγές.
Πολλές πληγές.
Δεν μπορείς να δεις μα εγώ ξέρω.
Με όρους πάντα ζω περιοριστικούς.
Με ορούς κρατιέμαι στη ζωή και φάρμακα που μου φέρνουν εφιάλτες στον ξύπνιο μου.
Προσπαθώ να μιλήσω,
να ζητήσω βοήθεια μα εδώ είναι ανέλπιδο.
Όταν πατάω το κουμπάκι πάνω από το κεφάλι μου,
η χοντρή νοσοκόμα, μπουκάρει στο δωμάτιο με μια σύριγγα στο χέρι και μου καρφώνει το κρέας μου.
Ακόμα ναρκωμένος νιώθω από τη τελευταία φορά.
Τι βάζουν εκεί μέσα?
Πόσο ανεπανόρθωτα έχω μολύνει το αίμα που κυλάει λιγοστό πια στις φλέβες μου!
Ακόμα όμως αντέχει να στουμπώνεται στις αρτιρίες και ναι τρέχει.
Πότε δε κουράζετε?
Αμάν πια!
Δεν αντέχω εδώ μέσα!
Που πήγανε όλοι?
Που είναι ο άξεστος ο γιος μου? Τον προδότη!
Το ταβάνι με πλακώνει.
Το δωμάτιο πολυ κρύο και μονότονο.
Κι αυτές οι κωλοουσίες με έχουν καταντήσει πορνόγερο!
Τι τρέλα!
Τι γελοιότητα!
Πώς δίνουν τέτοια πράμματα στον κόσμο?
Δε γνωρίζουνε τις παρενέργειες?
Αχ τι άρωμα αυτό της πρώτης νιότης.
Τι έμπνευση ακόρεστη σου προσφέρει η ζωή!
Τι καλή που είναι μαζι σου.
Αλλά μετά...
Όταν μαζέψεις πια, σε ξεχνά.
Αβάσταχτος ο πόνος του μόνου.
Του παρατημμένου στα χέρια του θανάτου που παίζει μαζί σου.
Σε παίρνει και σε σηκώνει σαν βρέφος και σε ρίχνει μέσα στη κάσα σου!
Κάνε κούνια τώρα, σου λέει!
Τι εφιάλτης Θεέ μου!
Δεν αντέχω!
Βγάλτε με από εδώ μέσα!
Βγάλτε μου την ψυχή απο εδώ μέσα!
Δεν ακούτε ε?
Κάνετε πως δεν ακούτε?
Τώρα θα δείτε ρε τομάρια!
Να ρε!
Φεύγω μόνος μου δε χρειάζομαι τη βοήθεια σας!
Να!
Τα μηχανήματα που με έχετε καλωδιωμένο θα τα κάνω να πάψουνε επιτέλους.
Σατανικές μηχανές!
Να!
Θα βγάλω τα καλώδια...
Να τα έβγαλα!
Τα κατάφερα, ναι!
Αχ!
Επιτέλους...
Ανάσανα!

όταν πέφτω για ύπνο

Όταν πέφτω για ύπνο
μια,
δυο ,
τρεις σκέψεις ξεπηδάνε απ' το κεφάλι μου
στο μαξιλάρι κάθονται και με κοιτάνε δίχως να με αφήνουνε να κοιμηθώ.
Φωνάζουν κι άλλες σκέψεις.
Χιλιάδες σκέψεις ξεπηδάνε τώρα από τη ναρκωμένη πτυχή του εγκεφάλου μου.
Από τη μέσα μεριά, πίσω, πίσω,
Από το ασυνείδητο το σκοτεινό και τρισάθλιο!
Πλυμμηρίζουν το δωμάτιο!
Κάνουν πάρτυ με θανατερές μουσικές και τσιρίζουν στα αυτιά μου.
Δε με αφήνουνε σε ησυχία αυτές οι σκέψεις!

Και στο ξύπνιο μου
εμφανίζονται από το πουθενά
με αιφνιδιάζουν
ορμάνε και με τραβάνε από τα μαλλιά!
Θεέ μου!
Τι σκέψεις!
Δεν αντέχει το κεφάλι μου...θα σκάσει!
Και θα γεμίσει ο τόπος σκέψεις

Οι δυο κόρες μου.

Οι δυο κόρες των ματιών μου
-Ειρήνη και Αθανασία.

Οι δυο τρύπες των αυτιών
-Σκύλα και Χάρυβδη.

Τα δυο μου χείλη
-Ανθή και Σοφία

Τα δυο μου χέρια άνθη
Τα δάχτυλα μου αγκάθια.

Τα δυο μου πόδια υπάκουα σα σκυλιά
Με ακολουθουνε όπου πηγαίνω.

Και το μυαλο
Το μυαλό δεν ξέρω
-Χάθηκε!

A.-Do you know that noone can understand you-life and death-neither their ownselves?

B.-I don't speak English. I don't understand!

A.-Thank you very much...

Δες!

Λέμε ξεμπερδεύουμε...
Μπερδεύουμαι ότι λέμε.
Κλαίμε,
Κοροϊδεύουμε όσους κλαίνε.
Λένε πως δεν κλαίμε όταν την ψυχη κηδεύουμε.

Δεν αγαπάμε
Δες!
Δες που κοιτάμε!
Δες!
Αλλού θέλουμε να πάμε κι αλλού πάμε!

Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές

Ψυχροί Υπολογιστές

Τους κοιτάω και δε βλέπω τίποτα,

Άψυχα αντικείμενα.

Μόνο γράμματα και άπειρα ψηφία

Πρόσωπα ανάμεσα σε άλλα χιλιάδες πρόσωπα

Χίλιες εικόνες μόνες

Αμέτρητες φωτογραφίες απ'τις στιγμές που δεν έζησα.


Ακίνητος!

Άχρωμος!

Με μια οθόνη γεμάτη χρώματα ψεύτικα.

Μια οθόνη που μιλά

με φωνές τρομακτικές

και παίζει όργανα, κολασμένες μουσικές

κι έχει ένα μάτι που με κοιτά

πρωί, μεσημέρι, βράδυ.

Στο σκοτάδι μέσα ανάβει,

Κοκκινο μάτι

και με τρώει.



Τι Ψυχροι Υπολογιστές!

Τι δολοφόνοι!

Μέσα στα σπίτια μας τους έχουμε κι ούτε που ξέρουμε τι κάνουνε τη νύχτα!

Μη μιλάς!

Σώπα!

Κοιμήσου τώρα,

Καληνύχτα.

Τραγουδάκι

Κοριτσάκι κάνει ποδήλατο μόνο
μες το δρόμο και σφυρίζει
ένα τραγούδι σαν το λουλούδι ανθίζει το δίνει
σ'έναν ποδηλάτη που κοιτάει κι αρχίζει τούτος τώρα
να σφυράει, συνεχίζει το τραγούδι χείλη, χείλη
να αλλάζει ώσπου
το τελευταίο στόμα έξω
από το σπιτι το ποδήλατο βαζει,
την πόρτα κλείνει κι έτσι το τραγούδι
λήγει.

Καμμένες Αισθήσεις

Σάββατο, 28 Φεβρουάριος 2009
καμένες αισθήσεις
α).

-Σε βλέπω μ' ακούς? Σε βλέπω που ακούς!

-Όπως σε βλέπω και με βλέπεις, σε βλέπω που με βλέπεις που ακούω

β).

-Σε βλέπω, ακούς?

-Ακούω, βασικά άκου...

γ).

-Σε βλέπω ακούς?

-Άκου να δείς!

δ1).

Α.-Κοίτα!...μ'ακούς? Μίλα, ακούς?

Β.-Σ'ακούω, μιλάς?

Α.-Ναι, κοίτα...

Β.-Ακούω!

Α.-Κοίτα ρε! Τι ακούς?

Β.-Κοιτάω!

Α.-Δες τώρα...

Β.-Ακούω...

Α.-Όχι κοίτα...

Β.-Κοιτάω...

Α.-Πάτα...
Τι κοιτάς ρε? Πάτα!

δ2)με Α,Β,Γ.

Α.-Κοίτα!...μ'ακούς? Μίλα, ακούς?

Β.-Σ'ακούω, μιλάς?

Α.-Ναι, κοίτα...

Γ.-Εγώ?

Α.-Όχι εσύ άκου.

Β.-Ακούω!

Α.-Κοίτα ρε εσύ! Τι ακούς?

Γ.-Εγώ?

Α.-Όχι εσύ ρε!

Β.-Κοιτάω!

Α.-Δες τώρα...

Β.-Ακούω...

Α.-Όχι κοίτα...

Β.-Κοιτάω...

Α.-Πάτα...

Γ.-Εγώ?

Α.-Εσύ σκάσε!...

Β.-Εγώ τι να κάνω?

Α.-Εσύ πάτα ρε, τι κοιτάς?


Ε.

Α.-Κοίταξε να δεις...

Β.-Δεν ακούω κουβέντα!

Α.-Μα άκουσε να δεις...

Β.-Δεν ακούω λέμε!

ή

Α.-Κοίταξε να δεις...

Β.-Δεν μπορώ...είμαι τυφλός

Α.-Ε ωραία τότε άκουσε να δεις...

Β.-Δεν μπορώ...είμαι κουφάλαλος!

Α.-Ε τότε πώς μιλάς???

Β.-Α μιλάω? Δεν ακούω γιαυτό...συγγνώμη ε.

Α.-Καλά, καλά. άντε τα λέμε...

Β.-Ε κώψ'την πλάκα ρε συ αφού ξέρεις ότι δεν ακούω!

Α.-Ε τότε πώς με άκουσες?

Β.-Μαλάκα λες να ακούω? Άκου να δεις!

Α.-Δες τον μάλακα την έχει ακούσει κάνονικά!

Β.-Είδες ρε μαλάκα?......Ακούς?

Α.-Ναι μίλα...

Β.-Είδες?

Α.-Ναι.

Β.-Τι είδες ρε μαλάκα?

Α.-Και τι δεν είδα!

Β.-Ναι ε? Κοίτα να δεις ρε!

Α.-Πάλι?


ΣΤ.

Α.-Δες...

Β.-Βλέπω...

Α.-Οχι δες!

Β.-Είδα!

Α.-Είδες?

Β.-Ε είδα!!!

Α.-Όχι...Είδες που σου' λεγα?

Ι.

Σε πονώ και σε νιώθω,
Αλλά...Δε σε βλέπω και δε σ'ακούω!

Υπάρχεις?

Υπάρχεις
ζεις
και
γεύεσαι
πώς είναι να μπορείς να σκέφτεσαι.
Μην ανησυχείς,
όσο υπάρχεις σκέφτεσαι
κι όσο σκέφτεσαι υπάρχεις,
φευγεις κι έρχεσαι.

Υπάρχεις
ζεις
και γεύεσαι πώς είναι να ονειρεύεσαι να μην υπάρχεις.

Δεν αλλάζει τίποτα στο σκοτάδι

Ο άνθρωπος αλλάζει.

Κατάθεση Ψυχής Απόδειξη Ζωής

Γράφουμε για τα πάντα στη ζωή,
για ζωντανά και άψυχα,
για σκέψεις και εικόνες,
για αλήθειες κα ψέμματα,
για αντιθέσεις,
για συναισθήματα και αισθήσεις
σα να θέλουμε να καταθέσουμε τεκμήρια για όλα αυτά,
για μια ζωή που δεν αποδεικνύεται.