Δυο φίλοι σε ένα μπαρ
τη σερβιτόρα περιμέναν
που ποτέ δεν ήρθε.
Και ύστερα φύγανε για κάπου
που δεν πήγανε ποτέ.

Οι Φωνές απ' τις Σειρήνες λύσανε τον Οδυσσέα και τον κράτησαν στη νήσο Ανθεμόεσσα για πάντα.

Για τον έρωτα, ποιον έρωτα?
Αυτόν που έμαθα πρώτα, όταν σε πρωτογνώρισα και δε γνώριζα ποιος ήμουν.
Ξαναρώτα, με αγαπάς ακόμη όπως πρώτα?
Με θυμάσαι όταν κοιμάσαι? Μην ανησυχείς και μην λυπάσαι.
Θα σ'αγαπάω ώσπου να πάψω να θυμάμαι πως δεν μπορώ να σε ξεχάσω.
Ωπου κι αν πας θα είσαι εδώ να με κρατάς, κι ας μην μπορώ στ' αλήθεια να σε πιάσω.

Τι βρήκαμε δεν ξέρω και τι αναζητούσαμε.
Μπορούσαμε να γίνουμε πουλιά, και να πετούσαμε,
μα πώς θα την αντέχαμε την τόση ομορφιά?

Περάσαν χρόνια μακρυά απ'τα κρύα δάκτυλά σου.
Περάσαν χρόνια μακρυά από "τα πρωινά όλου του κόσμου" τα πιο όμορφα, που ανοίγοντας τα μάτια μου κοιτούσα στα δικά σου.
Να ακούσω την ανάσα σου ξανά και τι δε θα 'δινα
μες στα νησιά που ανακάλυψα στην αγκαλιά σου να κρυφτώ!

Όταν με πιάνω να παραμιλώ ή όταν μπερδεύουν το μυαλό οι σκέψεις μου και το κενό κοιτάω για να σε δω, να μ' έβλεπες!
Δεν μπορώ να θυμηθώ την πρώτη μου φορά που σ' είδα,
Μήπως ποτέ μου δε σε γνώρισα, κι ότι έζησα δεν το 'ζησα στα αλήθεια?

Τον έρωτα, ποιον έρωτα?
Είναι όλα όπως πρώτα? Που να πάω?
Συνήθισα αλήθεια να ρωτάω μα δεν έμαθα ποτέ μου να απαντώ.
Συναντώ τον εαυτό μου και δεν ξέρω ποιον κοιτάω.

Δίχως νόημα κανένα η ζωή αυτή που ζούμε κι όμως μας βαστά να την αντέχουμε!
Κράτα με μην πέσω! Τι να προσέξω, πές μου, που γίναν όλα απρόσωπα?

Τα πουλιά μιλούν το όνομά σου, και η βροχή κάνει το χώμα να μυρίζει στ' άρωμά σου.
Κλείσαν τα μάτια μου και ηρέμησαν,
Κι ότι υπήρξε, ήτανε σα να μην έγινε ποτέ πραγματικά.

Από μια "θέση του ουρανού" θα βρίσκομαι παντού, το ξέρω!

"Νεκροταφείο Ελεφάντων"

Σε μια μάντρα αραγμένα
όλα μου τα πλάνα,
"νεκροταφείο ελεφάντων" τα όνειρά μου,
στάχτη στην κόλαση η ματιά μου,
και οι σκέψεις μου ναυάγια αεροπλάνα.

Με μια φωτιά ανάψαν δυο τσιγάρα
και καθώς φεύγαμε
το κομμάτι που έπαιζε στο μπαρ
μας ακολούθησε.

Ο Άγρυπνος Φρουρός Νύσταξε!

Όλοι νύχτα αγρύπνησα δουλεύοντας,
σκάβοντας και σκαλίζοντας,
πασχίζοντας να καταφέρω
να σου φτιάξω την ημέρα.

Τελευταίος Όροφος του Ουρανού

Όλες οι φωνές του κόσμου
στον δορυφόρο μέσα ακούγονται
του τελευταίου ορόφου
του ουρανού
του μακρυνού μου κόσμου.

Nothing is Everything:

http://www.youtube.com/watch?v=LhudSW-d4Gs

Λευκές Λεύκες

Πάνω σε λεύκες σα λευκές κόλλες
σε ζωγράφησα και άφησα στη φύση να μιλήσει:

-Κοίτα το φεγγάρι έχει γεμίσει από τη θλίψη
και απ'τη κόψη της λεπίδας του ο ουρανός έχει ανοίξει

Κι εγώ εμείνα βουβός κοιτάζοντας
τα άστρα να πέφτουν σαν ματόκλαδα στο ντεκολτέ της νύχτας.

Η μοναξιά του γαλαξία μου

Τι γίνοντα τα φύλλα όταν πέφτουνε στο χώμα?
Που πάνε τα πουλιά?
Τα κύμματα που ποτέ δε φτάνουν στη στεριά τι γίνονται?

Τι περιμένω όποτε δεν κοιτάω πουθενά?
Στη σιωπή αυτή που με κρατά πότε θα πέσω?
Τι να γίνεται εκεί έξω?
Κι εδώ ανάμεσα γιατί ο αέρας σταματά?

Το δάκρυ δεν κυλά
γίνεται δροσιά
και αναρριχάται στον λαιμό μου.

Μου είπαν πως βρήκαν τον εαυτό μου
στου γαλαξία τη μοναξιά
Τίποτα δεν με πονάει πια
Αλήθεια
Τίποτα.

Άνοιξε η γη στα δυο

Καπνός από ρουφιξιά από τσιγάρο που έγινε ομίχλη,
δάκρυ που έγινε ποτάμι,
αναστεναγμός που βρόντηξε,
χαμόγελο που έγινε αστραπή,
λυγμός που έγινε τραγούδι,
χάδι που έφερε την άνοιξη,
πόνος που φύτρωσε λουλούδι,
βήμα που έφερε σεισμό
και άνοιξε τη γη στα δυο
και με κατάπιε.

Πυροτέχνημα

Κάθε αστέρι που πέφτει
Γίνεται πυροτέχνημα στο κόσμο που ζούμε.

Ο Παράξενος Άνθρωπος

Μύριζε το βρεγμένο χώμα κι έπαψε να οσφρύνεται.
Κοίταζε την αστραπή για ώρα και τυφλώθηκε.
Άκουσε τη βροντή και δεν ξανάκουσε.
Μπήκε στη θάλασσα κι έχασε τα πόδια του
και ύστερα σύρθηκε και βγήκε,
βγήκε ο ήλιος και τον έκαψε.

Καπνοί

Καπνοί που γίναν πελαργοί και φύγαν απ'τη γη
Ανοίξαν οι ουρανοί και φάνηκες να κλαις.
Ξαπλώσαν τα βουνά στις ακρογυαλιές
κι ο ήλιος βγήκε να με δει.
Μπορεί να ήταν μια στιγμή
κι ότι έζησα να μην έχει συμβεί
μπορεί κι εσύ να μην υπήρξες
μπορεί να μην κοιμούνται οι νεκροί
κι ότι ονειρεύομαι να γίνεται ζωή.

Το Μαγικό Χάλι

Περπατώ μες στο χαλί
και από κάτω κρύβομαι,
συνθλίβομαι απ' τη σκόνη.

Τα κρόσια του αφροί από κύματα
μηνύματα που σβήνονται απ'τα βήματα.

Και τα πλήκτρα στο πιάνο
σκαλοπάτια να ανεβώ στα σύννεφα.