Δεν πεθαίνουνε οι Άστεγοι. Γίνονται η σκόνη σε σοκάκια και γωνιές μιας γκρίζας πόλης.

Πορτάρα

Τα φώτα της πόλης σα κοιτώ
και το λιμάνη σιωπηλό να πλέει στην αγκαλιά της κρύας νύχτας τούτης
ακούω τον ουρανό να μου μιλάει
την μοναξιά του να μοιράζεται με μένα.

Φράχτες

Στους φράχτες πάνω κροταλίζουν κάβουρες
και ανοίγουν τρύπες στις στοές οι τυφλοπόντικες
τρυπώνουν μπόρες μες σε αιώρες
και ξαπλώνουν μες τις ώρες τις μετέρωρες
ανήμπορες οι ευχές στέκονται σε ένα αιώνιο χθες
ριζωμένες μες στο άδικο που κυβερνάει τα άνθη της σιωπηλής αυγής..

Και η μουσική περίμενε τον ταξιδιώτη να ξεκινήσουνε μαζί

Ο Περαστικός

Είμαι ο περαστικός που δε θα θυμόμουν περιμένοντας το σχολικό λεωφορείο,
Η γλάστρα που φυτρώνει μες σε νηπιαγωγείο,
Το κάγκελο σε προαύλειο από τρελοκομείο,
και το χαρτί σε λογιστήριο.
Είμαι ο περιπτεράς που δεν κοιτάς,
Ο παλιατζής που φωνάζει στα στενά και σε ξυπνά.
Είμαι το μυστήριο μες στο συλλογισμένο,
Ένα χαμένο τρένο, ένα πλοίο παραπονεμένο.
Είμαι αυτό που ξέρω πως δε γίνεται,
Ένα κορμί χωρίς εμένα,
Ένα φορίο με σπασμένα φρένα.
Είμαι η άδεια στάση που δε σταματά ποτέ λεωφορείο.
Της αράχνης ο ιστός κι ο απρόσιτος εαυτός εντός μου

Μύγες

Toν Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες,
Τον Οκτώβρη κόκκινες,
Τον Φλεβάρη ισχνές
και τον Μάη μπαλαρίνες.