Κάνω τραμπάλα με το Θάνατο
Το πλάσμα το αθάνατο το μόνο
Πόνο νιώθεις πόνο
Νιώθω πόθο για εσένα αγαπητό μου
Σ'έχω δίπλα στο πλευρό μου όταν κοιμάμαι
Σε θυμάμαι να γελάς και δε θυμάμαι
Πως ξεχνάς το πιάνο που ακούγεται όταν σε πιάνω
Με τα δάκτυλα μου παίζω μελωδία απ'την καρδιά μου
Μοναδικά γλυκιά μου αγαπημένη
Είναι η Ζωή αυτό που δε μας περιμένει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
..κάθε φορά που ξεκινώ
ΑπάντησηΔιαγραφήνα γράψω κάτι προσπαθώ
νιώθω βαθιά μηδενικό
καμιά ιδέα κατεβαίνει
και το μυαλό μου αρρωσταίνει
δύσκολα γράφει στο χαρτί
αυτά που θέλει να σας πει
άγχος πολύ και πανικός
μα πως θα γίνει αλλιώς
στα αλήθεια αναρωτιέται
και τα παιδιά βαριέται..